De Paus.

De grondlegger van de beweging waar Vleck zozeer van houdt: het maken van wijnen zonder in te grijpen in de natuurlijke processen. Als mens gedraagt hij zich zoals een grootheid betaamt: zonder 'air', de helpende hand voor wie er om vraagt, eigenlijk één en al beminnelijkheid.

Denk niet dat het is komen aanwaaien. Jarenlang verguisd; wijnen zonder toegevoegde zwavel, dat kon niet. En toegegeven, in het begin waren er ook wel hele jaargangen die de sloot in konden, want zo makkelijk is het niet, wijnen maken zonder dat je er agressieve stoffen aan toevoegt om te conserveren. Maar inmiddels staat Marcel boven in de hiërarchie, wat ons betreft maakt hij elk jaar weer het mooiste van het mooiste. Een klant van Vleck drinkt al 20 jaar niets anders, elke dag, ik bedoel maar. De top van de pyramide betekent bij Marcel dat hij elke nieuwe generatie de kans geeft om bij hem te leren. Veel jonge honden die Vleck verkoopt heeft een deel van zijn leven doorgebracht in de wijngaarden en de kelders van Marcel. Een bijzonder mens: de grootste en toch zo bescheiden. Altijd zijn er weer mensen die zeggen dat het vroeger beter was, ook zijn wijnen.

Wat een onzin. Echte grootsheid is niet ontvankelijk voor trends en de eeuwige drang naar vernieuwing. Elk jaar geeft de natuur hem zijn Morgon van dát jaar. Elk jaar weer verbijsterend goed. Marcel Lapierre, man met een groot hart. We roken nog een sigaar en het is goed. Zo is het.